Wiersze Agnieszki - Pedagogika specjalna

Pedagogika specjalna
Forum poświęcone osobom niepełnosprawnym.

FAQ

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości

Zaloguj

Wiersze Agnieszki

Forum Pedagogika specjalna Strona Główna -> Wasze dokonania

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Mishi
Administrator

Dołączył: 26 Paź 2006
Posty: 152
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5

Wysłany: Nie 13:33, 19 Lis 2006 Temat postu: Wiersze Agnieszki

HeY Prezentuję tutaj na zachęte wiersze koleżanki, która wyraziła zgodę na zamieszczenie swoich wierszy na forum. Mam nadzieję, że za jej przykładem pójdą inni:) A oto dokonania Agnieszki. [link widoczny dla zalogowanych] PEGAZ Oto wzbijam się w przestworza i lecę na białym koniu. Czuję powiew wiatru we włosach Słyszę – szum rozcinanego powietrza Widzę – parę skulonych uszu i rozwianą grzywę. Myślę – on i ja jesteśmy teraz jednością… Czy ja też mam skrzydła ? RZECZ CZARNOLESKA Było słońce Było leśne powietrze Było śpiewanie ptaków nad ranem Było podwórko Było pole I wolność… A dziś znów budzą mnie ze snu skrzypiące autobusy… ARAB Koń pustyni – dziki, nieokiełznany rządny otwartej przestrzeni i wrażeń Szybszy od wiatru, lekki, dostojny Pędząc wzbija wokół siebie pył ale ze śniegu. TWORZYWO Ugniatają nas jak chcą Dolewają wody by załagodzić Formują odpowiadające im kształty Wypalają byśmy się utwardzili w poglądach A mówią, że ludzie są z gliny… * * * Za mało pieniędzy Za mało zmartwień Zostawiają rodziny i jadą z nadzieją na Zieloną Wyspę Pracują po nocach Sypiają w parkach i po co? By wrócić do domu, w którym nikt nie czeka… SŁOWO Czasami cieszy Czasami rani Bez Niego nie było by niczego Dzięki Niemu jest wszystko Słowo to nie tylko powietrze. MRÓWKI Idą Załatwiają Pracują i przynoszą swoje plony każda do Swojego mrowiska Codzienna rutyna ta sama odwieczna, niezmienna. Znają trasę i mają obliczony czas. Nie widzą innych, spoglądają tylko przed siebie i myślą tylko o Sobie Ciekawe co się stanie gdy Ktoś kiedyś wciśnie kij w mrowisko ? ZWOJE Zwoje mądrości spisane na pożółkłych papirusach opatrzonych w drewniane kołeczki czekają tylko by je rozwinąć Kłębią się na półkach gęsto poukładane i skatalogowane Przeczytałam ich wiele Chłonęłam ich mądrość Lecz wiedza się zmienia A papier się niszczy Szukam wciąż mojego zwoju, który nie niszczeje i mam nadzieję, że jest w nim zapisane moje imię. CZAS PRZESZŁY Odkopują Opisują Opracowują schematy Zamykają w muzeach Wyciągają z ziemi Ratują czy niszczą ? Utrwalają czy tracą Na zawsze ? Śpieszmy się złapać teraźniejszy czas tak szybko ucieka… ODESZLI Odeszli tak szybko lecz zostawili coś po sobie Dzieła sztuki i zwyczajne przedmioty Codziennego użytku Dziś z perspektywy czasu staramy się ich odnaleźć, zrekonstruować, zachować. Pamiętamy bardziej tych sławnych, bogatych bo mają lepsze zabytki w grobach niż tylko potłuczone naczynia… Czy słusznie ? A przecież świeci nad nami to samo Słońce… LAS Po mimo tłoku Po mimo wielości Nie czuję zmęczenia Po mimo gałęzi Po mimo chaszczy brnę dalej bez wytchnienia Chłonę tę ciszę Chłonę powietrze Widzę stado saren, które w popłochu ucieka, serce mi bije szybciej i biegnę by jak najdłużej je oglądać na próżno… Zbieram jagody Zaprawiam słoiki i chcę zapamiętać zieleń nim po lesie zostanie tylko suszona szyszka. CO PO NAS ZOSTANIE ? Wspomnienie ? Zdjęcia ? Ubrania ? Czy tylko wpis w aktach na twardym dysku Choć imię wyryte w kamieniu nie przetrwa próby czasu Nikt już nie pamięta choć było to tak niedawno… ZIEMIA Ziemia przyjmie wszystko i wszystko zachowa Wytrzyma ciężar betonu i kamienia Nie złości się gdy ją drażni żelazo Nie strzeże zazdrośnie swoich skarbów Jest cierpliwa , łagodna i wciąż nam daruje ale jak długo ? Czy zdążymy się jej odwdzięczyć nim staniemy się jej częścią ? DĄB Kiedyś - Król lasu Kiedyś – Pomnik przyrody Kiedyś – majestatyczny i przytłaczający swym ogromem. Dziś – stare gałęzie podparte drewnianymi kołkami by nie upadł… Dziś – zszarzały liście, opadły żołędzie i nikt go już nie odwiedza bo nie ma po co Tylko patrzeć jak przyjdą drwale by ściąć dąb bo na jego miejsce oczekują już nowe sadzonki. WRZECIONO Z uporem maniaka przędę nić drewniane wrzeciono skręca przędzę a ja nawijam wciąż to samo Bolą mnie palce Drętwieją ręce ale skręcam dalej Robię motki na sweter, który zjedzą kiedyś mole Zostanie tylko gliniany przęślik I drzazga w palcu Jak boli… PEJZAŻ Maluję pejzaż lecz sama go tworzę Oszukuję naturę, innych i siebie Maluję piękną poranną zorzę Choć słońce nie wschodzi. Maluję kolorami, których nie widzę tworzę je tylko z mojej pamięci Cieszę się, że to tylko obraz kawałek płótna, które można zamalować by nikt nie widział co było przedtem. OGIEŃ Niszczy czy tworzy ? Kiedyś utrwalił tabliczki gliniane zapisane rylcem czasu Dziś pochłania bezlitośnie Kartki papieru. Tak paliłam Wiedzę w piecu – przyznaję nie taję Choć wkuwałam ją w moim mózgu jak kowal kuje żelazo Nie żałuję… Przynajmniej teraz mi ciepło. PIANINO Pamiętam jak stało w dużym pokoju Na nim rosły kwiatki w glinianych doniczkach. Pamiętam, że miało klawisze z kości słoniowej i, że jako dziecko często zbyt małe by sięgnąć do nich wyciągałam rękę by choć na chwilę ich dotknąć i wydobyć dźwięk. Pamiętam, gdy stroili pianino drewniane młoteczki uderzały w struny Pamiętam jak grała moja siostra znane melodie, które wciąż pamiętam choć nie umiem zagrać. Uczyłam się grać lecz psułam melodię – jęczały klawisze nieznaną nutą. Dziś kto inny gra ja tylko słucham ale nie jest to już to samo pianino. NA SKALE Kłębią się niezliczone stada Uciekają w popłochu przed małym człowieczkiem Uzbrojony w łuk i strzały rzuca wyzwanie potędze natury i wygrał… Maluję na ścianie mojego pokoju lecz to nie skała Ucieram barwniki lecz to nie krew Spokojnie to nie Altamira lecz nędzna kopia, moich malowideł nie trzeba pilnować i tak nie uciekną… WIESZCZ Prawdziwi wieszcze odlecieli – wzbili się na kartach historii Wystawili im pomniki Poświęcili im tomy, które czytają z przymusu dzieci w szkole… Gdzie jest wieszcz ? Nie wiem, ale szkoda, że dziś tak rzadko ludzie czytają poezję. Biedny Mickiewiczu co spoglądasz ze swojego placu na kosmopolityczny świat, dziwię się, że wciąż na przekór czasom trzymasz książkę w ręce. Choć nikt pod pomnikiem twoim nie składa już kwiatów pamiętają jeszcze nieliczni. MARNOŚĆ „Marność nad marnościami i wszystko marność” więc po co się trudzisz człowieku ? Jaki sens życia, Jaki sens pracy, Gdy wszystko co robisz przeminie wraz z tobą ? Znam ludzi, którzy mają jeszcze nadzieję i chęci lecz jak długo ? nie wiem, chyba do czasu gdy ktoś zatrzyma wskazówkę… * * * Przedtem rozmawiali ze sobą częściej Przedtem patrzyli sobie w oczy Teraz wolą tego nie robić bo bezpieczniej jest wysłać S-M-S-a… Życzę miłej lektury. Post został pochwalony 0 razy Ostatnio zmieniony przez Mishi dnia Wto 0:37, 28 Lis 2006, w całości zmieniany 1 raz

newell
Gość

Wysłany: Wto 2:01, 21 Lis 2006 Temat postu:

łał to niesamowite wiersze szcegulnie ten 3 normalnie szok

Arek
Gość

Wysłany: Wto 2:02, 21 Lis 2006 Temat postu:

Siemka aga ;p wiersze 1 klasa wiadomo oco chodzi... zeby nie myło ze nie zaglondałem na forum wystawiam ocenke od 1 do 10. :9

Gość

Wysłany: Wto 2:03, 21 Lis 2006 Temat postu:

Dobra wiem Aga z dużej ...zeby nie było poprawka ;p

Mishi
Administrator

Dołączył: 26 Paź 2006
Posty: 152
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5

Wysłany: Wto 0:34, 28 Lis 2006 Temat postu:

HeY [link widoczny dla zalogowanych] Oto zdjęcia Agnieszki, która zaprasza Was na stronę, poświęconą jej pasji czyli archeologii oraz kulturze celtów. [link widoczny dla zalogowanych] Podaję link do stronki: [link widoczny dla zalogowanych] Serdecznie zapraszam Post został pochwalony 0 razy

Cadfael
Gość

Wysłany: Sob 21:33, 09 Gru 2006 Temat postu:

O, widzę że Aga, tzn. Morrigan się tu pojawia Pozdrawiam forumowiczów w imieniu bractwa Torc

Wyświetl posty z ostatnich:

	Forum Pedagogika specjalna Strona Główna -> Wasze dokonania	Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Strona 1 z 1

Możesz pisać nowe tematy
Możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

Regulamin